Principeverklaring
Waarom vandaag nog spreken over literatuur en semiotiek?
Waarom een website over taal en betekenis?
– De literatuur is het geheugen van de mensheid. Ze is de moeder van al ons denken. Van Homeros tot Dante, van Tacitus tot Shakespeare, van Heraklitos tot Nietzsche, van Plato tot Proust, van Aristoteles tot Betrand Russell, van de Bijbel tot Victor Hugo, van Seneca tot Diderot, van Horatius tot La Fontaine, van Lucretius tot Montaigne, van Hermes Trismegistos tot Rabelais, van Epicurus tot Cervantes en van Zarathoustra tot René Girard: wie wil leren denken moet in de teksten vertrekken. Maar! Niet zonder eerst te leren lezen!
– Ik denk dat de mensen over het algemeen te weinig lezen. En ook dat ze liever geen klassiekers lezen. Ze vinden ze saai, omdat ze ze niet begrijpen. Wat we niet begrijpen leggen we naast ons neer. Het is altijd al zo geweest. Mark Twain grapte honderd jaar geleden dat een klassieker een werk is dat iedereen zou willen gelezen hebben, maar dat niemand leest. En nu is daar nog bij gekomen dat de beeldcultuur ons een lui hoofd heeft bezorgd!
– Als we lezen, stellen we ons tevreden met thrillers en bestsellers, boeken die ons vooral op spanning en zelfmedelijden aanspreken, maar ons zelden verder doen denken dan onze neus lang is. We zitten ook liever hele dagen te kijken naar kleurig dansende schermen die onze aandacht met de onvoorspelbaarheid van een sprinkhaan doen wegschieten van het ene item naar het andere. We surfen met de wind mee over de golven van de laagdrempelige kijkcijfergestuurde koopvaardigheidscultuur die ons de ene publiciteitspagina na de andere meedogenloos in de strot ramt. We laten ons gewillig tunen. Het gevolg is dat we altijd maar sneller kijken en kopen. We durven niet meer stilstaan om na te denken, want we hebben het gevoel dat de anderen ons gaan voorbijsteken. De stress vreet aan ons humeur, onze kinderen raken van in de wieg verslaafd, en wanneer de wanhoop ons tenslotte noopt om onszelf in vraag te stellen, hollen we naar de dokter, die ons eerst doorstuurt naar de apotheker, daarna naar de kraker en de therapeut. En tenslotte naar de psychiater. En als we ook daar het gedroomde soelaas niet vinden, gaan we na veel nutteloze omzwervingen tenslotte aankloppen bij één of andere sekte: we worden vegetariër voor onze darmen en boeddhist voor ons hoofd. We gaan onverminderd door met kopen om ons te troosten, maar ons hart blijft bloeden, want onze geest vindt geen rust…
– De literatuur kan ons redden. Ze is de hoogste vorm van kunst. Wie goed kan lezen vindt het antwoord op al zijn levensvragen in de grote teksten van het verleden. We vergeten te gemakkelijk dat de belangrijke problemen van de mens altijd dezelfde blijven en dat de juiste vragen al tienduizend jaar geleden gesteld werden. Alle antwoorden zijn ondertussen ook al gegeven. De domste eerst natuurlijk… Maar de slimste twee- of drieduizend jaar geleden al. Alle grote denkers van de mensheid hebben er zich sindsdien over gebogen, en hun antwoorden staan in de teksten die ze ons hebben nagelaten. Onze Westerse cultuur is gebouwd op de fundamenten van de wereldliteratuur.
– We zijn vergeten waar de literatuur voor dient. Haar taak is het denken van de intellectuelen te voeden met betekenis, de paradigma’s en de wetten waar een geleerd en verstandig mens elke dag opnieuw moet aan werken. Lezen kan iedereen vandaag, maar de studie van de grote meesterwerken is een inspannend en tijdrovend werk. Er zijn te weinig knappe koppen die zich daar nog aan wagen. De filologie geraakt als wetenschap meer en meer in de vergeethoek. Er zijn geen monniken meer die hun leven lang elke dag met hun neus in de boeken zitten om te kopiëren en te vertalen. Om goed te lezen hebben we nochtans een zee van tijd en studie nodig. Ik ben oud geworden met de literatuur op mijn tafel. Mijn ervaring met de teksten is groot en ik wil graag mijn kennis delen met een zo breed mogelijke groep verloren gelopen nieuwsgierigen. Ik zal vanaf nu elke week iets posten op deze blog.
Je crie pour les enfants perdus.
J’écris.
Je crie pour la femme éventrée.
J’écris.
Je crie pour le soleil qu’on souille.
J’écris.
Je crie pour la ville qu’on brûle.
J’écris.
Je crie pour l’arbre assassiné.
J’écris.
Je crie pour le rêve sans fond.
J’écris.
Je crie pour la planète folle.
J’écris.
de ne pouvoir crier.
(Alain Bosquet)
Ik wens iedereen die op zoek is naar rationeel inzicht in de mens en droomt van een toekomst zonder oorlog, veel leesgenot op deze blog! Geniet ervan!
Patrick
Le soleil qu’on souille, de zon die men besmeurt… Het licht is het symbool van alle kennis die tot een beter leven leidt…