‘Ik ben mijn eigen Adam’: ik zeg dat en je vraagt me wat ik daarmee bedoel.
Het betekent dat ik inzie dat ikzelf de eerste mens ben (de Adam) van mijn eigen schepping. Deze schepping van mij nu, is gewoon het hele universum, zoals ik het in het proces van mijn eigen bewustwording persoonlijk heb ontdekt en tegelijk vorm gegeven: het ene heb ik aanvaard, het andere verworpen, het ene heb ik bijgekleurd, het andere heb ik grijs getint, het ene heb ik onthouden, het andere ben ik vergeten. En zo is met vallen en opstaan mijn eigen persoonlijke visie op de wereld ontstaan, mijn (helaas!) enige manier om naar de wereld te kijken. En hoezeer ik ook mijn best zal doen om meer te weten te komen over de algemene wetten die de wereld waarin ik leef beheersen en mij (kleine Adam) ongezien besturen, steeds zal ik blind blijven voor duizend dingen die verborgen zijn. Ik zal ze ontkennen, omdat ik ze niet zie bij gebrek aan informatie over hoe te kijken. Om mijn eigen schepping zo mooi mogelijk te maken, probeer ik zorgvuldig te luisteren naar geleerde mensen die meer en beter weten dan ik. Ik leg mijn oor te luisteren bij de grote Vertellers, en ik denk mij putten in de hersenen om hun woorden te begrijpen. Maar hoezeer ik mij ook inspan om, woord voor woord, boven mijn kleine ego uit te groeien, ik zal altijd mijn eigen kleine Adam blijven, gevangen in het keurslijf van een door toeval en tegenslagen, en door liefde en verzuim van mijn meesters tot stand gekomen wereldbeeld. Het enige wat ik kan hopen is dat mensen die minder geleerd nog zijn dan ik, aan mijn spreken over de wereld een boodschap hebben over zichzelf. En dat ik zo een inspiratiebron kan zijn om hun kleine ik te helpen groeien. Dat is leraar zijn.
Groeten van Patrick