Zestig jaar geleden zat ik in de derde Latijnse en hadden we Franse les van meneer Golinvaux. Elk trimester kregen we de opdracht een boek te lezen. Ik had toen pas een film gezien van Don Camillo, en ik koos voor Le Petit Monde de Don Camillo van Giovanni Guareschi. Ik herinner mij dat ik het kocht in de dagbladwinkel op de hoek van de Savaanstraat, rechtover de Minard schouwburg. Ik heb het boekje hier nog staan. Op het schutblad staan de handtekeningen van al mijn klasgenoten. Ik vraag mij af, als God Fernandel zou laten verrijzen als beloning voor bewezen diensten, en er zou een nieuwe film van Don Camillo met hem worden gemaakt, hoe zou de openingsscène er dan vandaag kunnen uitzien? Hoe zou Guareschi vandaag Le Petit Monde de Don Camillo laten beginnen?

Nous sommes le jeudi de la 3e semaine de carême. Je suis sorti tôt ce matin pour dire la messe. Il pleuvait. Je suis passé par le cimetière où les tombes s’affaissent et où sévissent les taupes. Je suis entré dans la sacristie par la petite porte du trou de l’aiguille et je me suis habillé en femme pour la cérémonie. J’ai tiré sur le cordon pour sonner la clochette qui annonce l’entrée du personnel et je me suis présenté devant le Seigneur sans regarder le public. Je me suis prosterné et j’ai écouté attentivement. Mais je n’ai rien entendu. Pas un soupir. Devant moi, terne sur sa croix de cuivre, Jésus n’a pas soufflé mot. Il ne parle d’ailleurs jamais qu’au cinéma. Derrière mon dos pas de bruit, pas un frôlement, personne ne tousse. Je me retourne. Il n’y a personne. A part évidemment le Bon Dieu et moi. Lentement je refais le chemin de croix pour voir si l’un ou l’autre pécheur ne se serait pas endormi derrière un pilier, mais il n’y a vraiment personne. Je me suis assis sur une chaise au milieu de la grande nef. J’avais bien envie de pleurer, mais les larmes ne sont pas venues.